[Translate to PL:]

, 1972

Z profilu krzesło to przypomina narciarza na moment przed skokiem. Tutejsi nazywali je również „kangurem”. Projekt Vernera Pantona, duńskiego projektanta, uchodzi dziś za klasykę. W NRD szybko doceniono jego zalety. W czerwcu 1972 roku do Schwedt przez Gazociąg Przyjaźni dotarła 50-milionowa tona ropy naftowej z ZSRR. Z tej okazji Wolfgang Rauchfuß, Minister Gospodarki Materiałowej, i Günter Mittag, członek Biura Politycznego, uczestniczyli w skromnej uroczystości. Gdy rozmowa z dyrektorem generalnym Kombinatu Petrochemicznego zeszła na temat produkcji dóbr konsumpcyjnych, Rauchfuß wspomniał o meblach poliuretanowych, które właśnie stały się modne w RFN. Pomysł wydawał się trafiony. Zaledwie tydzień później zakład PCK Schwedt miał już w kieszeni państwowe zlecenie produkcji mebli plastikowych według zachodnich wzorców. Przedsiębiorstwo dysponowało jednak samymi tworzywami. Trzeba było zakupić licencje i maszyny. Nasze nadające się do sztaplowania krzesło było produkowane w charakterystycznych kolorach: kremowo-białym, żółtym kukurydzianym, mahoniowym i karminowym.